گونه‌اي از ديابت(بيماري قند) كه بيشتر در بزرگسالان ديده مي‌شود(ديابت نوع دو)، هنگامي به وجود مي‌آيد كه سلول‌هاي توليد كننده‌ي انسولين از ساختن هورومن انسولين به اندازه‌ي كافي باز مي‌مانند يا سلول‌ها بدن به خوبي به انسولين پاسخ نمي‌دهند و در نتيجه ميزان قند در خون بالا مي‌رود. اين قند به مولكول‌ها بدن پيوند مي‌شود و آسيب‌هاي بافتي پديد مي‌آورد. درمان‌هاي كنوني اين بيماري تنها جان بيمار را نجات مي‌دهند و بر زمان زندگي او مي‌افزايند و بيماري را به طور بنيادي درمان نمي‌كنند. اما اكنون پزشكان غربي با سر نخي كه از پزشكي چيني به دست آورده‌اند، اميدهايي براي درمان اين بيماري پيدا كرده‌اند. آن‌ها مولكولي را از ميوه‌ي گياه گاردنيا به دست آورده‌اند كه به نظر مي‌رسد به ريشه‌ي اين بيماري حمله مي‌كند.
بردفورد لوول از مدرسه‌ي پزشكي هاروارد، چن‌يو زانگ از دانشگاه نانجينگ و گروه همكارانشان در جست و جوي مولكولي بودند كه بتواند از فعاليت آنزيمي به نام پروتيين UCP2 جلوگيري كند. اين پروتيين به ميتوكندري‌هاي سلول‌ها كمك مي‌كند تا از مولكول‌هاي به دست آمده از غذا انرژي فراهم آورند، اما از تراوش كردن انسولين از سلول‌هاي لوزالمعده جلوگيري مي‌كند. اين پروتيين به ميزان زيادي در بيماران ديابتي و جانوراني كه ديابتي شده‌اند ديده مي‌شود. پژوهشگران افزايش فعاليت اين پروتيين را در آسيب‌زايي ديابت بسيار كليدي مي‌دانند. بنابراين، در جست و جوي مهاركننده‌اي براي آن برآمدند.
زانگ، كه با پزشكي چيني آشنايي داشت، پيشنهاد كرد كاوش را از ميوه‌ي گاردنياي ياسمين(Gardenia jasminoides) آغاز كنند. سلول‌هاي لوزالمعده‌ي موش را به عصاره‌ي اين گياه تيمار كردند و دريافتند كه به آزاد‌سازي انسولين مي‌پردازند، اما سلول‌هاي موش‌هايي كه با دست‌كاري ژنتيكي توان ساختن UCP2 را از دست داده بودند، تراوشي نشان ندادند. بنابراين، پيشنهاد شد كه عصاره‌ي اين گياه از راه مهار كردن UCP2 باعث تراوش انسولين از سلول‌هاي لوزالمعده مي‌شود. لوول يادآوري مي‌كند:"هنگامي كه اين نتيجه را ديدم، برايم باورنكردني بود." بررسي‌هاي بيشتر به جداسازي مولكولي به نام جنيپين(genipin) از عصاره انجاميد كه پيش‌تر به توان آن در پيوند شدن با پروتيين‌ها پي برده بودند. با افزودن اين مولكول به بافت لوزالمعده‌ي موش در لوله‌ي آزمايش، پژوهشگران توانستند حساسيت آن سلول‌ها را به ميزان قند خون بازگردانند. سپس، گونه‌اي از جنيپين دست‌كاري شده ساختند كه نمي‌توانست به پروتيين‌ها پيوند شود كه اثر مشابه اما ضعيف‌تري نشان داد. اين يافته از نظر درماني مهم است، زيرا توان پيوند شدن به پروتيين‌ها مي‌تواند به پيامدهاي ناخواسته بينجامد. گزارش كامل اين پژوهش در شماره‌ي جاري مجله‌ي Cell Metabolism چاپ شده است.
منبع:
David Biello, Chemical in Gardenia Fruit Raises Hopes for Type 2 Diabetes Treatment, Scientific American News, June 07, ۲۰۰۹
نظرات شما عزیزان:
تبادل
لینک هوشمند